'Dan verzin je er maar één', bijt de hoofdredacteur van Fore!  mij toe voordat hij ophangt. Ons telefoongesprek begint aardig. Fore! bestaat deze zomer tien jaar. Voor de hoofdredacteur aanleiding om alle redactiemedewerkers iets te laten schrijven. 'Leuk idee' denk ik, in de veronderstelling dat die stukjes over golf zullen gaan; we zijn immers een golftijdschrift. Al snel blijkt, dat ik een column dien aan te leveren over mijn lievelingslied. Mijn wat Pavlovachtige reactie: 'Maar dat heb ik helemaal niet', maakt geen indruk. Sterker: die wekt irritatie en leidt tot het in de openingszin aangehaalde citaat.

Even overweeg ik het lievelingslied van mijn favoriete golfer Rory McIlroy te adopteren. Dan bedenk ik mij, dat hij Stevie Wonder liet invliegen voor zijn recent voltrokken huwelijk. Dat zie ik niet. 

Ik spreek mijzelf vermanend toe. Hoezo heb ik geen lievelingslied? Ik heb toch ook een lievelingskleur: oranje. En een lievelingsgetal: acht, maar oké dat is logisch als je Machteld heet. Deze zelfreflectie ten spijt, duurt het vrij lang voordat ik weet – of eigenlijk besluit; de deadline nadert – wat mijn lievelingslied is. Ik groei niet op met muziek. In ons gezin bespeelt niemand een instrument. Er is een stereotoren in de zitkamer, maar die staat zelden aan. Ik herinner mij dat wij kinderen een eigen rood pick-upje hebben, waarop wij singletjes draaien. Geen idee wat het eerste plaatje is, dat ikzelf koop. Ik weet wel dat mijn platen-/cd-collectie altijd klein blijft. Vandaag maakt dat mijn situatie gelukkig alleen maar overzichtelijk(er).

Ik zit op mijn knieën voor mijn cd-kastje. Onwillekeurig valt mijn oog op het album The Stranger  van Billy Joel. Het hoesje vermeldt ©1977. Dat jaar ben ik tien en heb geen flauwe notie wie Billy Joel is. Veertig jaar na dato is dat anders, getuige ook het aantal cd’s dat ik van Billy Joel heb. Vijf; meer dan van welke andere artiest ook.

Mijn blik glijdt over de nummers op The Stranger . Ik zie op zeven – jammer, geen acht – “She’s always a woman”. Dan veer ik op. Opeens zit ik weer in onze Australische huurauto en zing ik dát nummer uit volle borst mee. Als ik eerlijk ben, heb ik altijd een beetje het gevoel dat Billy Joel over mij zingt. Onzin natuurlijk; hij kent mij helemaal niet. Ook overigens best vreemd, want Billy Joel bezingt een vrouw die bepaald niet aardig is. Vrij vertaald, steelt, liegt en bedriegt zij, dat het een lieve lust is. Desondanks herhaalt Billy Joel tot viermaal toe “She’s always a woman to me”. Prachtig die vergevingsgezindheid.

Terwijl ik naar mijn MacBook sprint om te bevallen van deze column, struikel ik over een golfclub die in onze keuken slingert. Terwijl ik onderuit ga, schiet de titel van het zesde nummer op The Stranger door mijn hoofd: “Only the good die young”.  Dat zal toch niet?